عاشقی و .....                    

زیباپسند ی، از غریزه های انسان است. انسان ها ،خوب را دوست می دارند.زیبا اگر خوب شد، دوست  داشتنی می شود.زیبایی هر چه بیشتر،خوبی هر چه بالاتر رود،دوستی افزونتر  می گردد؛ زیرا که دوستی پله ها دارد.

وقتی که دوستی به  پله ها بالا رسید،عشق نامیده  می شود ودل دادگی می گردد.هر زیبایی شایسته عشق نیست.زیبا که خوب شد،شایسته عشق می شود. دل دار می گردد. معشوق می شود. عاشقان را سوی خود می کشاند. چون که عشق گریبان عاشق را گرفته، به هر سو که بخواهد می برد و عاشق از خود اختیاری ندارد.

عشق  نیز پله ها دارد . وقتی که به پله ها ی بالا رسید،عاشق از خود بی خود می گردد. دگر خود را نمی بیند ،هر چه می بیند دل دار است وبس،دلارام است و هیچ کس. عشق با دل سر وکار دارد . دلی که دل باشد، نه سنگ خارا. هر جا که دلی هست،عشقی در آن پنهان است .

عشق،پیر وجوان نمی شناسد،دل پیر کانون عشق می شود،چنان چه دل جوان،منز لگه دوست می گردد و دل دار،در درون دل داده، جای پیدا می کند.

عاشق،آرزومند وصال است و دل داده،جویای کام.

وصال نیز،پله ها دارد.بالاترین پله وصال،وقتی است که دو گانگی از میان عاشق و معشوق برداشته شود و جدایی در میان آن دو نباشد.

وصال نیز،پله ها دارد.بالاترین پله وصال،وقتی است که دوگانگی از میان عاشق و معشوق بر که سراپا خوبی و زیبایی است وجز او،کسی شایستگی،برای عشق ندارد.شهادت،از خود گسستن،به حق پیوستن است.شهید،خود خواهی را به یک سو می افکند و سرا پا خدا خواه می گردد؛ خود دوستی کنار می رود و خدا دوستی می شود.

شهادت،فناست.

                 شهادت بقاست و دیدار.

                                           شهادت، وصال است و کام.